Ik had altijd al drie anti-redenen voor een vakantie in Spanje:
- Het is er veel te heet
- Het stikt er van de Hollanders
- Ik lust geen paella
In mijn beleving zaten de boulevards vol met eettentjes met afgezaagde namen als “Patatje van Adje” en “Ed Kroket”. Het Spaanse alternatief was paella maar ja, ik lust geen vis. Misschien in een jasje van paneermeel maar niet in zijn volle glorie met oogjes en huid. Bovendien kan ik echt niet tegen de hitte, 25 graden is meer dan zat. Zwoel windje erbij, ’s avonds laat mogelijk nog een verkoelend regenbuitje.
Tot die kampeervakantie aan de Franse westkust met mijn meiden van toen 2 en 4 jaar. Onze plek aan de rand van een groot veld telde slechts één mager boompje dat een lullig beetje schaduw gaf. Die zomer bleef de temperatuur dagenlang boven de 35 graden. De meiden sliepen hun middagslaapje op het gras onder dat ielige boompje waaraan we een doek vastknoopten als een geïmproviseerd zonnescherm. Ondertussen doken paps en mams om de beurt even het zwembad in. Onze jongste dochter had namelijk op de aankomstdag een gat in haar hoofd gevallen en moest op doktersadvies het zwembad mijden. Als ze wakker was, waren we met zijn allen natuurlijk solidair. Afzien was het. Mijn vuurdoop voor later.
En toen, in een volgend leven, werd ik vanwege mijn verjaardag getrakteerd op een lang weekend Mallorca. Mijn nieuwe Lief had al geproefd van het Spaanse leven dankzij een samenwerking met Spaanse architecten bij het Rijksmuseum en surfsessies in de Spaanse golven. Met de Spaanse hitte bleek het enorm mee te vallen: het is er lang niet altijd 30+. En dan nog, het is helemaal niet zo erg als toen die Franse zomer. Ik hield direct van de Spaanse warmte op mijn huid, van de droge geur van pijnbomen, citrus en wilde kruiden. Ik was aangenaam verrast door de weidsheid en de groene bergen, de rust en het relaxte autorijden, de gastvrije vriendelijke Spanjaarden.
Ik was om.